27 grudnia 2015

Rotting Christ – Lucifer Over Athens [2015]

Rotting Christ - Lucifer Over Athens recenzja okładka review coverDwaaadzieścia lat miiinęło od wydania debiutanckiego „Thy Mighty Contract”, toteż z tej albo innej okazji (albo zgoła bez okazji, a ja się męczę z dorabianiem ideologii) na początku grudnia 2013 Rotting Christ zagrał w Atenach dwa koncerty, których zapis pod tytułem Lucifer Over Athens dostajemy z przynajmniej półtorarocznym opóźnieniem. Jak wyglądają występy Greków, chyba wszyscy zainteresowani wiedzą, bo okazji do przekonania się o tym w ostatnich latach nie brakowało. Rotting Christ na scenie nie jest jakoś wyjątkowo zabójczą machiną (co piszę z pełną odpowiedzialnością), bo panowie stawiają bardziej na klimat niż brzmienie i precyzję wykonania. Ten klimat plus cały wór hiciorów to jednak ich główne atuty, które sprawiają, że fanom ciarki chodzą po plecach jeszcze tydzień po takim misterium. Grecy, będąc u siebie i mając do dyspozycji aż dwa wieczory, przelecieli po swoich dokonaniach w sposób niemal wybitnie przekrojowy, nie faworyzując żadnej płyty, ale niestety jedną zupełnie pomijając. Nie wiem, z czego to wynika, ale na Lucifer Over Athens nie usłyszymy ani jednego kawałka z genialnego „Kronos”! Jest to o tyle dziwne, że sam tytuł koncertówki jednoznacznie nawiązuje do covera znajdującego się właśnie na „Kronos”. Poza tym strasznym niedopatrzeniem (?) jest tu chyba wszystko (no, ja dorzuciłbym jeszcze „The Old Coffin Spirit” i „The World Made End”), czego mógłby oczekiwać fan Rotting Christ – od największych staroci (w tym kilku zaskakujących – choćby „Forest Of N’Gai” czy „Exiled Archangels”), przez reprezentację wstydliwego „A Dead Poem”, po kawałki z ostatniego longa i cover Thou Art Lord „Societas Satanas” – w sumie 31 utworów, które dają ponad dwie godziny porządniej muzyki. Brzmienie całości jest bliskie „Sleep Of The Angels”, więc o wodotryskach nie ma mowy, choć do czytelności przyczepić się nie mogę – wszak słychać każdy riff w „The Sign Of Evil Existence”. Konferansjerka nie poraża, ale nie mogło być inaczej, bo małomówny Sakis nawijał do publiki po grecku. Mimo pewnych niedostatków Lucifer Over Athens należy uznać za bardzo wartościowe wydawnictwo, lepiej podsumowujące dokonania zespołu niż jakiś naciągany debestof. Fani Greków powinni się pospieszyć z zakupem, bo limit (w który Season Of Mist nie wierzę) digipaka to zaledwie 3000 sztuk.


ocena: 8/10
demo
oficjalna strona: www.rotting-christ.com

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

20 grudnia 2015

Decimation – Reign Of Ungodly Creation [2014]

Decimation  Reign Of Ungodly Creation recenzja okładka review coverDecimation to druga albo trzecia co do „wielkości” nazwa jeśli chodzi o turecki death metal. Jakby się zatem mogło wydawać, kolesie muszą fajnie dopierdalać, bo pozycję w kraju mają naprawdę niezłą. Rzeczywistość nie wygląda już aż tak różowo. Owszem, panowie grają i brzmią dużo lepiej niż typowy turecki przedstawiciel gatunku, jednak najjaśniejszym punktem Reign Of Ungodly Creation jest… okładka autorstwa Dana Seagrave’a. Sama muzyka, choć z łatką brutal i technical, zachwytów już nie powoduje. Jeśli miałbym wskazać u nich jakiś element zaskoczenia, to chyba tylko i wyłącznie fakt, że częściej zapożyczają sobie patenty od klasyków (choćby Deeds Of Flesh i Dying Fetus) niż od slammerów i kolejnych epigonów Disgorge, co na tureckiej ziemi jest nagminne. No i cóż, hałasują sprawnie (zwłaszcza perkman), bo i doświadczenie procentuje, ale czynią to raczej płasko (kwestia przesadnie „wyśrodkowanego” brzmienia), bez wyrazu i śladu własnej tożsamości, przez co mają spore problemy z odpowiednio długim utrzymaniem uwagi słuchacza. 36 minut mija wprawdzie bez zgrzytów, jednak później w głowie nic z nich nie zostaje – może poza refleksją, że Decimation najlepiej radzą sobie w szybszych tempach i przy zagmatwanych (na miarę swoich możliwości) riffach. Wolna i — w zamyśle — miażdżąca strona Reign Of Ungodly Creation wypada blado i przede wszystkim nudnawo. W rezultacie otrzymujemy album do posłuchania raz na pół roku ze świadomością, że kasę na niego wydaną można było lepiej spożytkować.


ocena: 6/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/pages/Decimation/6288467247
Udostępnij:

10 grudnia 2015

Krisiun – Forged In Fury [2015]

Krisiun - Forged In Fury recenzja reviewTo trochę brutalne zaczynać w ten sposób recenzję, ale trudno – Krisiun swoje najlepsze czasy mają już dawno za sobą i nic nie wskazuje, żeby jeszcze kiedyś mieli do nich nawiązać. Paradoksalnie mimo tego, że z płyty na płytę grają coraz lepiej. Chodzi mi naturalnie o stronę techniczną (wystarczy posłuchać coraz bardziej wypasionych solówek), bo pod względem poziomu kompozycji bywa już różnie… Na poprzednim albumie Brazylijczycy odrobinę poeksperymentowali, dorzucili kilka nowych elementów i w rezultacie pokazali się z nieco innej niż zwykle strony. Forged In Fury tych, ani żadnych innych dodatków już nie zawiera, toteż do dorobku kapeli wnosi tyle, co „Southern Storm” – czyli prawie nic. Mało tego, krążek z 2008 roku ma tę przewagę, że jest cięższy, szybszy, brutalniejszy i… krótszy. Nie chcę przez to powiedzieć, że Krisiun nagrali gniota, ale trudno oprzeć się wrażeniu, że ich nowe piosenki są przystępniejsze, bardziej poukładane i melodyjne. Owszem, są stuprocentowo krisiunkowe, jednak to oznacza, że również bardzo przewidywalne (przynajmniej dla fanów) i schematyczne. Wszystko, co w tej muzyce ekstremalne — a wbrew mojemu ględzeniu jest tego sporo — wydaje się być tylko dodatkiem, jakąś zasłoną dymną, mającą ukryć fakt, że nasi milusińscy nieco się już zestarzeli i powoli wymiękają albo że takie granie już im się po prostu znudziło. Na klawiaturę ciśnie się porównanie do Kataklysm — wszak swego czasu oba zespoły grały na podobnym poziomie wyziewności — ale w przypadku Brazylijczyków nie wygląda to jeszcze aż tak dramatycznie. Spory wpływ na złagodzenie oblicza Krisiun miała ponadto zmiana studia oraz producenta – w wyniku zabiegów Rutana Forged In Fury brzmi ładnie (bas jest wyraźny jak nigdy), nawet bardzo ładnie, ale niespecjalnie brutalnie. Kolejny minus należy dopisać za dopychanie płyty bonusami, w tym coverem – padło na Black Sabbath i ich klasyczny „Electric Funeral”. Wersja Brazylejros brzmi tylko odrobinę mniej absurdalnie od „In League With Satan” z „Works Of Carnage” i zupełnie nie ma startu do interpretacji Brutality. OK, mam świadomość, że jak dotąd tylko jojczyłem, zniechęcając do Forged In Fury kogo popadnie, ale musicie mi wybaczyć. Ja po prostu piętnaście lat temu zrobiłem sobie ołtarzyk z „Conquerors Of Armageddon” i wszystko (w wykonaniu Krisiun), co jebnięciem znacząco odbiega od tamtej płyty, automatycznie przestaje mi się podobać. Mniej ortodoksyjni fani i ludzie, którzy z tym zespołem nie mieli nigdy styczności, nie powinni się jednak moimi utyskiwaniami w ogóle przejmować, bo album jako taki — choć nie wymieniłem żadnych jego zalet — jest wystarczająco atrakcyjny, żeby zapewnić słuchaczowi godzinę naprawdę przyzwoitej rozrywki. Jak zresztą widać po ocenie – tragedii nie ma; ja jednak wolałbym nadal kojarzyć Krisiun z bezkompromisowym antychrześcijańskim napieprzaniem, nie zaś ze zwykłą rozrywką.


ocena: 7/10
demo
oficjalna strona: www.krisiun.com.br

inne płyty tego wykonawcy:


Udostępnij:

3 grudnia 2015

Pestilence – The Dysentery Penance [2015]

Pestilence - The Dysentery Penance recenzja okładka review coverVic Records od paru lat oddają się misji krzewienia nieco zapomnianego dziedzictwa kulturowego krajów Beneluxu i okolic (w tym bardzo dalekich okolic – vide USA) i chwała im za to, bo jest co przypominać, a namacalne rezultaty ich starań są jak dotąd co najmniej pozytywne. Tym razem sięgnęli do absolutnych początków ekstremalnej muzy na holenderskiej ziemi – demówek wielkiego Pestilence. Przyznaję, że dawno nie odpalałem tych materiałów, ale skoro trafiła się niezła okazja — oficjalna i zgrabnie wydana kompilacja The Dysentery Penance z dźwiękiem poprawionym przez Dana Swano — to wykorzystałem ją do przypomnienia sobie tego i owego. No i cóż, w mojej ocenie zarówno „Dysentry” jak i „The Penance” nadal trzymają się całkiem dobrze, a już na pewno lepiej niż większość odgrzewanych ostatnio niby legendarnych staroci. Przyczyny tego stanu rzeczy są co najmniej dwie. Po pierwsze obie taśmy w swoim czasie mogły się pochwalić naprawdę dobrą, dość profesjonalną realizacją, a po drugie poziom techniczny/kompozytorski u Pestilence od zawsze był bardzo wysoki, co zresztą w niedługim czasie zaowocowało kontraktem z Roadrunner. Zanim jednak Holendrzy trafili do dużego wydawcy, swoimi brutalnymi thrash’owymi wyziewami mogli śmiało konkurować z ówczesną Sepulturą, Possessed, czy Death – niektórych z nich nawet deklasowali umiejętnościami. „The Penance” ma ponadto tę wartość, że jest pierwszym nagraniem z kultowymi wrzaskami Martina van Drunena – i tylko wrzaskami, bo w studiu jegomość był zbyt napruty, żeby w ogóle utrzymać w rękach bas. Dodatkową atrakcją na The Dysentery Penance — a zarazem haczykiem na starych fanów, którzy starocie znają na pamięć — są dwa nagrania lajf („Before The Penance” i „Fight The Plague”) zarejestrowane na festiwalu w Eibergen w… 1988 roku – o dziwo dość przyzwoitej, a przynajmniej nadającej się do słuchania, jakości. Podsumowując, płytka stanowi miłe uzupełnienie kolekcji, toteż żaden szanujący się miłośnik Pestilence nie powinien się The Dysentery Penance oprzeć.


ocena: -
demo
oficjalna strona: www.pestilence.nl

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

26 listopada 2015

Cannibal Corpse – Live Cannibalism [2000]

Cannibal Corpse - Live Cannibalism recenzja reviewKażdy, kto choć raz był świadkiem występu Kanibali — a takich na świecie paru by się znalazło — wie, że ten zespół to prawdziwie zabójcza machina, która od dawna poważnie traktuje swoją robotę i w żadnym aspekcie fuszery nie odwala. Natomiast ci, którzy z różnych powodów nigdy nie uczestniczyli w takiej kaźni, mogą sobie sięgnąć po płytkę o wiele mówiącym tytule Live Cannibalism. Materiał spełnia podwójne zadanie, bo z jednej strony pokazuje killerski potencjał Cannibal Corpse w warunkach scenicznych, a z drugiej jest solidnym i dość wyczerpującym (65 minut) debestofem. Żaden ze studyjnych albumów nie został potraktowany po macoszemu, dzięki czemu setlista zwyczajnie pęka w szwach od hiciorów największego kalibru, że wspomnę tylko o „A Skull Full Of Maggots”, „Covered With Sores”, „Hammer Smashed Face”, „Fucked With A Knife”, „Perverse Suffering”, „I Will Kill You” i „Blowtorch Slaughter”. Tak na dobrą sprawę w zestawie brakuje mi jedynie „Sentenced To Burn”, ale to nie jest wielki powód do narzekań, bo humor poprawia spora reprezentacja znakomitego „Bloodthirst”. Brzmieniowo Live Cannibalism jest autentycznym wypasem (ciężar i selektywność godna pozazdroszczenia), ale to już zasługa doświadczenia i umiejętności zespołu oraz współpracującej z nim ekipy, bo w studiu panowie ograniczyli się do niezbędnego mixu i masteringu. Zero dogrywek i żenującego czyszczenia śladów! Taaak, takiej koncertówki można słuchać z przyjemnością, bo atmosfera obu występów (z Milwaukee i Indianapolis) została wiernie przeniesiona na płytę: są fajne zapowiedzi Corpsegrindera, jest żywo reagująca publika, muzykom zdarzają się pewne pomyłki, ale przede wszystkim jest tu surowa moc – bezpośrednie jebnięcie od początku do końca w wykonaniu prawdziwych profesjonalistów. Nie bez przyczyny Cannibal Corpse dorobili się statusu jednej z największych kapel w death metalu.


ocena: 8,5/10
demo
oficjalna strona: www.cannibalcorpse.net

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

19 listopada 2015

Pyrrhon – Growth Without End [2015]

Pyrrhon - Growth Without End recenzja okładka review coverTrochę przypadkowo śledzę losy Pyrrhon od czasu pierwszej epki i tak się jakoś składa, że ich dotychczasowy rozwój w kierunku czegoś, co specjaliści nazywają post death metalem, bardzo mi odpowiadał. Właśnie takiej, zakorzenionej w eksperymentach Gorguts, klimatycznej jazdy oczekiwałem także po nowej epce zespołu. A tu niespodzianka! Amerykanie nagrali materiał stojący niejako w opozycji do ich ostatniego, nielicho rozbudowanego, krążka, czy też — patrząc z trochę innej perspektywy — będący ekstraktem z jego najbardziej ekstremalnych fragmentów. Moi mili, Growth Without End to w większej części praktycznie death-grindowy wymiot w tradycji najlepszych pojebów Relapse z przełomu wieków. Pyrrhon przygotowali niecały kwadrans muzy, ale za to ostro popieprzonej — brutalnej, chaotycznej, intensywnej i połamanej — która nieźle wymiętosi każdego nieprzygotowanego słuchacza. Pomimo szaleńczych temp i dość niechlujnego (choć nie tak sludge’owego jak na „The Mother Of Virtues”) brzmienia brooklińczycy nie zatracili na Growth Without End tego przyjemnego pierwiastka oryginalności, którym od paru lat imponują mniej zdolnym kapelom. Mamy zatem do czynienia z hasłem dość ordynarnie jebiącym po uszach, a przy tym na tyle urozmaiconym, żeby nie nudził się po kilku zapętlonych przesłuchaniach. W związku z powyższym warto wydać te kilka zyli, by przekonać się, jak może wyglądać wzrost bez końca w interpretacji czterech ambitnych typów.


ocena: -
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/pyrrhonband

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

11 listopada 2015

Hate – Crusade:Zero [2015]

Hate - Crusade:Zero recenzja okładka review coverNie przypominam sobie takiej sytuacji, nawet z lat 90-tych, żeby nowa płyta Hate przeszła praktycznie bez echa. Nie wiem, kto dał dupy bardziej, wytwórnia czy dystrybutor, ale faktem jest, że na chwilę obecną — czyli spory kawał czasu od premiery — Crusade:Zero to wśród gawiedzi album raczej słabo rozpowszechniony i ponad wszystko niedoceniony. Trochę to dziwne, trochę przykre, bo tak obiektywnie patrząc, Crusade:Zero — jako świadectwo ciągłej progresji zespołu — może być nawet uznany za najlepszy krążek w historii kapeli — tak jak w swoim czasie najlepsze były „Morphosis”, „Erebos” i „Solarflesh” — a już na pewno za najbardziej dopracowany. Styl i formuła brzmieniowa, które na dobre (?) okrzepły na „Erebos”, teraz są jedynie dopracowywane i lekko korygowane (także poprzez zmiany w składzie), co z kolei oznacza, że chcąc przybliżyć wam ten album, niestety będę musiał powtarzać frazesy z poprzednich recek. Zacznę od tego, że na Crusade:Zero słychać maniakalne wręcz — czyli jeszcze większe niż na „Solarflesh” — dążenie do perfekcji i tytaniczną pracę u podstaw nad techniką i konstrukcją utworów. Każda nuta ma swoje miejsce, choć jak na mój gust niektórych mogłoby w ogóle nie być, ale o tym za chwilę. W każdym razie pod względem poziomu aranżacji, wykonania i produkcji jest to światowa ekstraklasa – temu nie można zaprzeczyć. Inna sprawa, że coś za coś – ciągłe dopieszczanie muzyki odbyło się kosztem spontaniczności i — co może być rozczarowujące dla części fanów — ekstremalności. Materiał obraca się głównie w średnio-wolnych (zwłaszcza jak na ekipę Adama) tempach, a ponadto jest nasycony melodiami (naprawdę dobrymi, tak swoją drogą) jak żadna wcześniejsza płyta Hate. Jest tu też zdecydowanie więcej przestrzeni i klimatu, co — nawet pomimo rozbudowanych struktur — czyni Crusade:Zero kąskiem przystępniejszym dla przeciętnego słuchacza. Szkoda tylko, że dla wielbicieli szybszego dopierdalania przygotowano zaledwie kilka — i nie ukrywam, że to trochę mało — intensywniejszych partii w drugiej części albumu. Nie zmienia to faktu, że Crusade:Zero, jako całość, robi bardzo dobre wrażenie i z dumą można ją postawić na półce. Jeśli zaś chodzi o minusy, to już standardowo zaliczyłbym do nich wszystkie ambientowe miniatury. Ponadto nie kapuję sensu umieszczania podwójnego intra w sytuacji, gdy pierwszy właściwy utwór rozkręca się raczej powoli – jedno („Lord, Make Me An Instrument Of Thy Wrath!”) wystarczyłoby w zupełności. Także nadmierna ilość powtórzeń w tekstach (jak choćby w „Leviathan”) to coś, co bardziej irytuje i wprowadza niepotrzebny sztywny schemat niż podnieca i zachęca do skandowania. Przeciwwagą są dynamiczne i brutalne „Rise Omega The Consequence!” (tak powinno wyglądać połączenie wyziewu i klimatu), „Crusade:Zero” i „Dawn Of War”, których mogę słuchać w kółko. Gdy następny krążek Hate będzie wypełniony takimi killerami, to z niżej podpisanego zostanie jedynie dymiąca mięsna papka.


ocena: 8,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/HATEOFFICIAL

inne płyty tego wykonawcy:


Udostępnij:

5 listopada 2015

Blind Guardian – Beyond The Red Mirror [2015]

Blind Guardian - Beyond The Red Mirror recenzja okładka review coverDawno, dawno temu, tak dawno, że nikt nie pamięta (ja pamiętam), Blind Guardian wydał album zatytułowany „Imaginations from the Other Side”, na którym można było usłyszeć kawałek pod tym samym tytułem. Dla wielu fanów Bardów tak album, jak i ów utwór, były i są najlepszymi w historii zespołu. Tym większa musiała być ich radość, gdy okazało się, że Beyond the Red Mirror podejmie ten porzucony na równo dwadzieścia lat wątek. Odłóżmy jednak historię na bok, bo Blind Guardian A.D. 2015 to najlepsze dzieło Niemców od czasu „A Night at the Opera”, czyli od dobrze ponad dekady. Muszę przyznać, że zacząłem się trochę obawiać o kondycję muzyków i obrany na dwóch poprzednich długograjach kierunek, ale wygląda na to, że była to jedynie czasowa niedyspozycja. Otóż bowiem Beyond the Red Mirror dorównuje rozmachem najbardziej epickim dziełom Niemców, jest doskonale przemyślany, bezbłędnie nagrany, złożony jak gramatyka w języku polskim, a jednocześnie lekki i świeży. Nie pamiętam dokładnie, jak wiele razy przesłuchiwałem ten album ostatnimi miesiącami (ale pewnie idzie w setki), a jedyne, co mogę stwierdzić, to że każde kolejne okrążenie pozwalało mi odkryć coraz to nowsze smaczki i subtelne niuanse, tak dobrze znane z wydawnictw z przełomu wieków. Klasyczny Blind Guardian w najlepszej postaci i formie najwyższej od lat. Utwory takie jak „Twilight of the Gods”, „Prophecies”, „The Throne”, czy też bonusowy „Doom” urywają dupę. Pozostałym nie brakuje w zasadzie niczego, by znaleźć się w gronie najjaśniejszych punktów programu, ale ograniczę się do wspomnianych, by nie wyjść na opłaconego klakiera. Niezmiernie cieszy mnie, iż chłopaki przestali kombinować w stylu i grają to, co im wychodzi najlepiej – epicki, nieco bombastyczny prog metal, obficie polany baśniowością i fantasy. Jak się mówi – lepsze jest wrogiem dobrego, a to, czego byliśmy świadkami w przypadku dwóch wcześniejszych wydawnictw, to książkowy przykład przekombinowania i szukania zmian na siłę. Aby zrozumieć o czym tu piszę, wystarczy posłuchać z jaką łatwością i swobodą postępuje album, jak lekkiego sprawia wrażenie, a w końcu – jak szybko upływa ponad godzina (a w przypadku edycji rozszerzonej – 76 minut) zawartego na nim materiału. Aż chce się przesłuchać całość raz jeszcze. I jeszcze raz, i jeszcze… No co tu ukrywać – jestem zachwycony Beyond the Red Mirror. Tym bardziej, że chyba nie spodziewałem się powrotu do stylu z moich ulubionych czasów. Fanom nie trzeba krążka specjalnie reklamować, demo pewnie nadal będzie miał na nich elegancko wyjebane (za dużo wiesz! - przyp. demo), wszystkim pozostałym polecam serdecznie. Najlepsi w swoim gatunku, jedyni i niepowtarzalni – Blind Guardian.


ocena: 9,5/10
deaf
oficjalna strona: www.blind-guardian.com

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

1 listopada 2015

Kat – 38 Minutes Of Life [1987]

Kat - 38 Minutes Of Life recenzja okładka review coverLata mijają, a pierwszy duży materiał live Kata ciągle robi dobre wrażenie. Wprawdzie sama realizacja pozostawia nieco do życzenia, jednak z selektywnością nie jest najgorzej, a takie zabrudzone, szorstkie brzmienie pasuje jak ulał do dzikiej muzyki i dodaje całości uroku. Miejmy ponadto na uwadze, kiedy, gdzie i na jakim sprzęcie to wszystko nagrywano. Omawiana koncertówka to kilkadziesiąt minut znakomicie odegranego thrash/speed/blackowego wyziewu, emanującego ogromną energią i wyczuwalną radością płynącą z grania. Wszelkie niedociągnięcia (a jest ich niewiele) odsuwają na dalszy plan i liczy się tylko bezkompromisowa sieczka. Mocna gitara, zapieprzający bas i — może przesadnie — „roztrzaskane” gary tworzą ścianę niezłego hałasu o zadziwiająco kojących właściwościach. Ale to już chyba standard przy klasycznym graniu w wersji koncertowej. Ogień, jaki Katowska czwórka z siebie wykrzesała przy „Czarnych Zastępach”, „Mordercy”, „Mag–Sex” czy „Wyroczni” (choć właściwie to przy wszystkich kawałkach) zagrzewa do boju (trząchania dynią i innych tańców-łamańców), a świetne refreny ułatwiają przyspieszoną anihilację strun głosowych. Klimat tych koncertów (bo 38 Minutes Of Life nie jest zapisem tylko jednego występu) udziela się błyskawicznie i stanowi o tak wysokiej ocenie wydawnictwa. Dla mnie świetna sprawa.


ocena: 8/10
demo
oficjalna strona: kat-band.com

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

18 października 2015

Gorelust – We Are The Undead [2015]

Gorelust - We Are The Undead recenzja okładka review coverSława Gorelust jako legendy brutalnego death metalu jest mocno przesadzona, ale może właśnie dzięki niej przynajmniej kilka osób zwróci uwagę na ten klawy zespół. Tym bardziej, że jest ku temu niezła okazja. Kanadyjczycy postanowili przypomnieć o sobie po, bagatela, dwudziestu latach od premiery całkiem niezłego — i jak się okazuje, kultowego — debiutu. Wydaje się, że w międzyczasie panowie nie zmienili swoich gustów (vide okładka) ani podejścia do wykonywanej muzyki, bo mamy tu bezpośrednią kontynuację „Reign Of Lunacy”. Taka konsekwencja jest oczywiście godna pochwały, jednak przez nią w ostatecznym rozrachunku We Are The Undead może mieć dość wąskie grono odbiorców, a w każdym razie mniejsze niż na to zasługuje. Nie jestem bowiem przekonany, że death metal mocno zalatujący połową lat 90-tych (nie raz przyjdzie przywołać prostsze oblicze Cryptopsy, Cannibal Corpse, Broken Hope czy Suffocation), bez technicznych fajerwerków i z surową (albo podziemną, jak kto woli) produkcją wpadnie w ucho fanom wychowanym na Cephalic Impurity, Cerebral Bore albo czymś w rodzaju Job For A Cowboy. We Are The Undead w żadnym wypadku nie jest krążkiem efektownym, zmuszającym słuchacza do przebijania się przez gęstwinę zaskakujących zagrywek. Nie, to album efektywny, bezpośredni, brutalny sam z siebie i bardzo naturalny. Gorelust nie potrzebują tu żadnych nowoczesnych sztuczek, żeby narobić dużo hałasu. Warto dodać, że dość chwytliwego hałasu, bo tu i ówdzie (zwłaszcza w „We Are The Undead” i „City Of The Cannibals”) pojawiają się bardzo nośne riffy, rytmy i solówki, pomagające bezstresowo przebić się przez cały materiał. Tym półgodzinnym albumem Kanadyjczycy udowodnili, że pomimo starczej siwizny i rosnących brzuchali potrafią zdrowo przyłoić. Szkoda tylko, że ten powrót nie wzbudzi większego zainteresowania.


ocena: 7/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/gorelustband
Udostępnij:

8 października 2015

Slayer – Repentless [2015]

Slayer - Repentless recenzja okładka review coverKamienowanie Kerry’ego Kinga i spółki przy okazji premiery Repentless szybko przybrało rozmiary absurdu godnego „Żywotu Briana”. Żeby zyskać na wiarygodności, większość kontestatorów przywdziała na ten czas sztuczne brody „starych fanów prawdziwego Slayera”, po czym zaczęła na oślep pizgać tymi swoimi kamyczkami-argumentami, udowadniając wszem i wobec, że dzisiejszy Slayer nie ma prawa bytu, że to tylko błazenada. Prawda jest natomiast taka, że Amerykanie, studyjnie, są w wyraźnie lepszej formie niż ostatnio, a sam krążek robi zaskakująco dobre pierwsze wrażenie. Niestety tylko pierwsze, bo wraz z kolejnymi przesłuchaniami emocje szybko opadają, a początkowa podnieta przegrywa z trzeźwym spojrzeniem – nie na tyle jednak, żeby zjebać album z góry na dół i po bokach. Muzycznie i brzmieniowo Repentless jest średnio udaną próbą powrotu do stylistyki zajebistego „Christ Illusion” z zauważalnymi nawiązaniami do "God Hates Us All". O ile dźwięk zasługuje na pochwałę, bo jest odpowiednio ciężki, dynamiczny i mięsisty (czego nie można było powiedzieć o „World Painted Blood”), to już większości utworów brakuje ostatecznego szlifu (co zakrawa na żart – przecież dłubali przy nich przez kilka lat), odrobiny wyrazistości i choćby najmniejszego elementu zaskoczenia. W całości wybija się wyłącznie kawałek tytułowy, w pozostałych mamy już tylko mniejsze lub większe przebłyski. „Cast The First Stone” najłatwiej zapamiętać dzięki zajebistej solówce Holta (swoją drogą z jego umiejętności skorzystano nad wyraz oszczędnie) i wpadającemu w ucho refrenowi. „Vices” to przede wszystkim fajna motoryczna mielonka w wolniejszych tempach. „Take Control” bawi połączeniem prostych trzydziestoletnich riffów („Seven Churches”…) z „nowym” Slayerem. Natomiast już taki „When the Stillness Comes” byłby kompletnie nieruchawym gniotem, gdyby nie ostatni riff i galop Bostaph’a. Znacznie trudniej o jakieś konkretne refleksje na temat utworów z drugiej części płyty. One tam po prostu są i — jakby brutalnie to nie zabrzmiało — tylko pompują Repentless do formatu full-lengtha. Naturalnie trzymają dość przyzwoity poziom, ale w ich przypadku naprawdę nie ma powodu nawet do udawanego zachwytu. O „Piano Wire”, przez wzgląd na szacunek do Hannemana, lepiej nie wspominać. Mimo iż te kawałki są niezbyt urozmaicone, da się ich słuchać bez odruchu wymiotnego i lufy przy skroni. Nieważne, że nie zapadają na dłużej w pamięć. Nieważne, że wyglądają na materiał odpadowy. Ważne, że nie czynią smrodu między uszami. Tak szczerze, to to samo mógłbym napisać o Repentless jako całości – dla Slayera to taki trzeci filar w programie emerytalnym; krążek, który ma swoje plusy i przyniesie muzykom jakieś tantiemy, ale o którym za kilka lat mało kto będzie pamiętał.


ocena: 7/10
demo
oficjalna strona: www.slayer.net

inne płyty tego wykonawcy:






Udostępnij:

30 września 2015

Kat & Roman Kostrzewski – 666 [2015]

Kat & Roman Kostrzewski - 666 recenzja reviewPoprzednia płyta Kata i Romana Kostrzewskiego to przeróbki starych utworów, zaś najnowsza to dla odmiany… przeróbki starych utworów, a chcąc być precyzyjnym i wrednym przy okazji – zbiór coverów z zamierzchłej przeszłości Kata. To się, kurwa, nazywa kreatywne podejście do własnej twórczości, niech mnie, kurwa, drzwi ścisną! Piotr Luczyk poważnie nosił się kiedyś — okres „Mind Cannibals” — z zamiarem ponownego nagrania (w nowym składzie) trudno dostępnego „Oddechu Wymarłych Światów”, ale koniec końców dogadał się z Dziubą i szczęśliwie pomysł poszedł w odstawkę. Co skłoniło opisywaną ekipę do powtórnego nagrania 666? Oficjalnie – namowy fanów, którzy chcieli usłyszeć ten materiał we współczesnej oprawie; nieoficjalnie – chyba wszyscy wiemy.

Intencji oceniać nie zamierzam, bo sam bywam pazerny, ale już na ich rezultat pozwolę sobie splunąć raz czy dwa. Pierwsza rzecz, która daje do myślenia to czas trwania płyty – nowa 666 jest o ponad 7 minut dłuższa od oryginału. Czemu? Ano dlatego, że w paru miejscach pojawiły się partie, których pierwotnie nie było (ot, bzdurne wypełniacze niewarte szerszego wspomnienia), a całość zagrano wyraźnie wolniej. Jeśli ktoś się bierze za kawałki, które od dawna są klasyką thrash-blackowego napieprzania, to należy od niego oczekiwać, że ich odświeżone wersje będą miały przynajmniej taką samą wartość energetyczną. A tu dupa – większość numerów nawet nie rozkręca się do odpowiedniego tempa, jest pozbawiona pazura i razi niezrozumiałą dla mnie techniczną nieporadnością.

Ogólnie 666 sprawia wrażenie mocno niedopracowanej, odfajkowanej na szybko (nagrywanie na setkę wbrew pozorom wszystkiego nie tłumaczy) i bez specjalnego zaangażowania. Nowa oprawa brzmieniowa, o którą się ponoć tu głównie rozchodzi, podobnie jak wykonanie – nie zachwyca. Jedno jest pewne – studio Raven dysponuje znacznie lepszymi warunkami niż to słychać na płycie. Gdzie tu szukać technologicznych nowinek, ktoś mi podpowie? Miało być nowocześnie, postępowo (względem tego, co 30 lat temu), a co dostaliśmy: płaskie i monotonnie stukające gary, pozbawione solidnego ciężaru zepchnięte w tło gitary, przeciętnie nagłośniony bas i nachalnie górujący nad wszystkim wokal.

Z koncertów wiemy, że Roman Kostrzewski już nie wyrabia przy szybszych kawałkach – trzeba na to przymykać oko. Niestety, nie wyrabia także w studiu, przez co znane i lubiane utwory w mniej lub bardziej zmienionych interpretacjach (kolejny chybiony pomysł) potrafią niekiedy boleśnie kaleczyć uszy.

Nie słychać w tym ani rebelianckiego ducha ani diabelskiego klimatu. Tylko bezlitośnie upływający czas. Gdybym, wzorem młodych, miał poznawać Kata dopiero za sprawą reanimowanej 666, to, zniesmaczony tym rimejkiem, po oryginał nawet z ciekawości nigdy bym nie sięgnął.


ocena: -
demo
oficjalna strona: kat-rk.pl

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

26 września 2015

Arkaik – Metamorphignition [2012]

Arkaik - Metamorphignition recenzja okładka review coverKażdy mniej więcej wie, na czym polega wielkie halo z syndromem trzeciej płyty. Każdy też potrafi wymienić całą masę klasycznych załóg, do których można go odnieść. Obecnie takimi przełomowymi albumami może się pochwalić na przykład… ten, no… nooo… Cóż, nawet wysilając pamięć, nie potrafię wskazać choćby jednej w miarę nowej kapeli, u której w ostatnich latach miałby wystąpić jakiś istotny dla gatunku przełom. Po części wynika to z zawodności mojej pamięci, a po części — tej ważniejszej, jak mniemam — z faktu, że współczesne zespoły nie robią nic przełomowego ani godnego historycznych kronik. Czemu piszę o tym akurat przy okazji Metamorphignition? Ano dlatego, że w oczach wielu słuchaczy za sprawą właśnie tego krążka Arkaik dokonali czegoś niezwykłego, oryginalnego, wyprzedzającego swój czas. Po mojemu natomiast nie ma zbyt wielu różnic między tą płytą a poprzednią, starszą o dwa lata „Reflections Within Dissonance”. Posunąłbym się nawet do stwierdzenia, że pod pewnymi względami Amerykanie zrobili tu krok wstecz. Techniczna death metalowa jazda z wielkimi wpływami Deeds Of Flesh i Decrepit Birth robi na Metamorphignition naprawdę dobre wrażenie. Praktycznie w każdy kawałek wpleciono jakąś urywającą dupę zagrywkę, ale czy wśród nich znajduje się choć jedna, której świat nie słyszał – nic z tych rzeczy. Mimo braku nowatorskich rozwiązań płytka może sprawić sporo przyjemności, bo typowo metalowego czadu nie brakuje, chłopaki mają niegłupie pomysły, a samemu wykonaniu nie można niczego zarzucić. Teraz dwie kwestie, które przynajmniej mnie trochę psują odbiór Metamorphignition. Pierwsza to brzmienie perkusji – zbyt syntetyczne i sterylne, co niestety jest już znakiem rozpoznawczym producenta Zacka Ohrena. Druga, ważniejsza sprawa to niezrozumiałe dla mnie nagromadzenie rozmaitych elektroniczno-ambientowych syfów – od kilku do kilkudziesięciu sekund każdego numeru to jakieś gówniane szumy i trzaski, których wartość artystyczna jest po prostu żadna. Że co? Że to ma niby budować klimat? Bez jaj! Muzycy Arkaik rozpieprzyli sobie w ten sposób spójność albumu i przy okazji rozciągnęli go do ponad 50 minut, co w tym gatunku jest pewną przesadą. Te cudne dodatki sprawiają, że Metamorphignition momentami się wlecze, traci na wyrazistości i wkurwia, zamiast bawić i ekscytować. Poprzedni album mógł się obejść bez takiego szajsu, ten również dałby radę.


ocena: 7,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/ArkaikBand

podobne płyty:


Udostępnij:

19 września 2015

Antigama – The Insolent [2015]

Antigama - The Insolent recenzja okładka review coverThe Insolent zaczyna się tam, gdzie kończy się… chociaż nie – tam, gdzie zaczyna się „Meteor”. No, prawie. W każdym razie pierwsze sekundy obu płyt są bardzo podobne i mogą nieźle zmylić, ale już po chwili staje się oczywiste, że — przepraszam za wyrażenie — ekipa z Warszawy nie poszła na łatwiznę i nie nagrała kalki poprzedniego, jakże udanego, albumu. Owszem, oba krążki charakteryzuje porządna dawka zawodowego (i zdrowego) napierdalania — nikt się nie oszczędza, zabójcze tempa, nakurw, grindowe szaleństwo i tak dalej — ale na The Insolent, tak ogólnie, dostajemy Antigamę w wersji mniej bezpośredniej, za to pojebanej co najmniej jak za czasów „Zeroland”, no i już standardowo doprawioną paroma luźniejszymi eksperymentami. A że dla wielu, tak się jakoś składa, krążek numer trzy jest tym najlepszym w dorobku zespołu, to i najnowszy pewnikiem zdobędzie masę zwolenników. I, kurwa, bardzo słusznie! Tak posrane riffy jak w „Foul Play”, „Randomize The Algorithm” czy „Eraser” w połączeniu z jazdą na pełnych obrotach (fanów Pavulona ucieszy fakt, że na The Insolent popierdala gęściej niż w Hate) to miód na uszy każdego ekstremisty. Żeby jednak nie było za nudno i zbyt jednowymiarowo, po siedmiu numerach (albo sześciu i pół, jak kto woli) kapitalnej grindowej jazdy do głosu częściej dochodzą dźwięki niekoniecznie brutalne, choć wciąż intrygujące. Takie kontrasty nie są może niczym nowym w twórczości Antigamy, ale najważniejsze, że w różnych konfiguracjach wciąż się sprawdzają i czynią muzykę zespołu mniej przewidywalną. Szczególnie dobrze w zawartość The Insolent wpisały się wszelkie transowe i spowolnione riffy gęsto występujące w „Out Beyond” (jeden z najlepszych na krążku) oraz „The Land Of Monotony”, który wbrew tytułowi wcale taki monotonny nie jest. Takie urozmaicenia sprawiają, że 31 minut z albumem szybko mija, a ochota na kolejne odpalenie pojawia się automatycznie. Na koniec mam tylko takie małe ale – co to za pomysł, żeby tak dobry materiał ubierać w pieprzony ekopak?


ocena: 8,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/Antigama

inne płyty tego wykonawcy:


Udostępnij:

11 września 2015

Kronos – Arisen New Era [2015]

Kronos - Arisen New Era recenzja okładka review coverPolityka wydawnicza Xtreem Music względem Kronos do dziś stanowi dla mnie nie lada zagadkę. Jak można było położyć promocję tego zespołu — zdecydowanie najlepszego, jakiego mieli wówczas w stajni — i zmarnować taki potencjał? Ojjj, w tej materii dali dupy na całej linii, niemalże grzebiąc kapelę sześć stóp pod ziemią. Wystarczyło odrobinę się przyłożyć, żeby obie strony czerpały z tej współpracy ciepłe ojraski. A tu dupa. Teraz, po ośmiu, kurwa ich mać, latach Francuzi powracają z czwartym krążkiem — już w barwach Unique Leader — którym niestety muszą budować swoją pozycję od nowa – wszak jedni o nich zapomnieli, inni zaś nawet nie mieli okazji ich poznać. Jeśli za sprawą Arisen New Era Kronos nie osiągnie choćby minimalnego sukcesu, to już chyba nigdy. Francuzi naprawdę zasługują na uznanie, bo ich nowy album to prawdziwa rewelacja. Muzyka zawarta na krążku jest wypadkową świeżości „Colossal Titan Strife” i przejebanej złożoności„The Hellenic Terror”, co w praktyce oznacza, że kolesie odgrywają swoje łamańce z niebywałą lekkością, nie tracą przy tym nic z selektywności i brutalnego pierdolnięcia. Death metal w wykonaniu Kronos można bez wahania nazwać nowoczesnym, ale na pewno nie jest to nowoczesność, z jaką spotykamy się obecnie u co drugiej kapeli. Wyobraźcie sobie, że w utworach Francuzów nie ma miejsca na takie „postępowe” gówno jak slam i brejkdałny na jednej strunie – żadnego psucia kompozycji na siłę. Brawa, wielkie, kurwa, brawa! Dynamika tego materiału zwyczajnie wyrywa z butów, zmiany tempa nie pozwalają się nudzić, a kapitalne melodie (także w solówkach) mile łechcą ucho. I najważniejsze – jest tu kilka kawałków — a mam na myśli szczególnie „Klymenos Underwrath”, „Zeus Dethroned” i „Purity Slaughtered” — które mogą stać się hiciorami, jeśli tylko zostaną przedstawione szerszej publice. Świetne brzmienie, krystaliczna produkcja, optymalna długość i przykuwająca wzrok oprawa graficzna – to wszystko dodatkowo przemawia na korzyść Arisen New Era. Z takim albumem w garści Kronos będzie w gronie faworytów w boju o tytuł płyty roku.


ocena: 9/10
demo
oficjalna strona: kronosbrutaldeath.free.fr

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

5 września 2015

Skeletal Remains – Condemned To Misery [2015]

Skeletal Remains - Condemned To Misery recenzja okładka review coverZdarzyło mi się już pochwalić udany debiut Skeletal Remains, teraz będę chwalił jego następcę, bo co tu owijać w bawełnę – jest krążkiem jeszcze lepszym. Lista wpływów/inspiracji, którą posłużyłem się w celu opisania — czy też sprecyzowania targetu — „Beyond The Flesh”, w dużej części ma zastosowanie także do Condemned To Misery, jednak nie mogę oprzeć się wrażeniu, że nowy album niesie z sobą również pierwiastki czegoś oryginalnego. Podstawa, punkt wyjścia dla Skeletal Remains to oczywiście Death, Pestilence, Massacre i Asphyx, ale między wierszami pojawia się tajemnicze i cholernie intrygujące coś, dzięki któremu nazwanie młodych Amerykańców kapelą tak po prostu zrzynającą z innych byłoby krzywdzące i niesprawiedliwe. Zresztą, jeśli nawet już zrzynają, to umiejętnie i z głową, bo na pewno nie jak popadnie, byle dla samej idei oldskula. Materiał na Condemned To Misery jest świeży, bardziej zwarty od poprzedniego, a dzięki odrobinie nieprzesadnie szybkich blastów (w gary nawala znany z Hexen i Warbringer Carlos Cruz – jak dla mnie mógłby zostać na stałe) ma większego kopa. Słychać tu zarówno lepszy warsztat, jak i dojrzalsze podejście do struktur kompozycji. Płytka jest konkretna i dopieszczona (ale nie przedobrzona!), a przez to szybko wpada w ucho. Kolejne jej atuty to pełniejsze, bardziej spójne brzmienie, spore nagromadzenie solówek (momentami „Spitiual Healing” się kłania) i wypasiony kawałek instrumentalny, którym muzycy Skeletal Remains udowadniają, że nawet dziś można nagrać coś klimatycznego i nie zalatującego stęchlizną. Znakomity „vandrunenowski” wokal pozostał bez zmian. Czy muszę dodawać, że tak przygotowanego albumu słucha się wprost wybornie? Ufam, iż nie. A jeśli ktoś nadal potrzebuje zachęty, to ujmę sprawę tak: Skeletal Remains na Condemned To Misery nie przynoszą wstydu starym mistrzom, co więcej – wiele podupadłych gwiazd mogłoby u nich brać korepetycje z przyspieszającego puls klasycznego death metalu. Dziewiątki nie daję chyba tylko z przekory.


ocena: 8,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/SkeletalRemainsDeathMetal

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:


Udostępnij:

29 sierpnia 2015

Septycal Gorge – Scourge Of The Formless Breed [2014]

Septycal Gorge - Scourge Of The Formless Breed recenzja okładka review coverJakkolwiek absurdalnie by to nie brzmiało, pojawiają się już głosy jakoby Hour Of Penance zaczęli... wymiękać. Nawet gdyby było w tym ziarno prawdy, to wszystkich rozczarowanych ostatnimi dokonaniami ekipy z Rzymu zachęcam do zapoznania się z trzecim krążkiem ich kolegów z północy Włoch – Septycal Gorge. "Scourge Of The Formless Breed" to niewiele ponad pół godziny pierwszorzędnego wyziewu w stylu charakterystycznym już dla kapel z Półwyspu Apenińskiego – a mowa oczywiście o brutalnym i technicznym death metalu. Młócka zawarta na płycie została sporządzona według najlepszych wzorców (lokalnych i tych zza oceanu), a przy okazji wykonana bez zarzutu, przez co wchodzi za pierwszym razem i bez popitki. Muzycy przesadnie nie kombinują ani nie bawią się w rozbudowane aranżacje, a cały swój, niemały zresztą, potencjał techniczny ładują w intensyfikację utworów. Stąd też materiał jest zdominowany przez czytelnie (czyli nieprzesadnie nowocześnie) skonstruowane riffy oraz szybkie i bardzo szybkie (niejednokrotnie grindowe) tempa (wiadomo, niepozorny Davide Billia lubi dokręcić śrubę), ale o monotonii nie ma mowy, bo zadbano o odpowiednią dynamikę, zauważalną (choć niekoniecznie dla miłośnika Allegaeon) chwytliwość i drobne urozmaicenia. Te dodatki to oczywiście pojawiające się w trzecim "rozdziale" albumu zwolnienia, które wprowadzają odrobinę powietrza do tej pieprzonej nawałnicy. Odrobinę, bo — na szczęście! — dla Septycal Gorge ważniejsze jest mordowanie natłokiem agresywnych dźwięków i tego właśnie się trzymają. Mimo wszystko także ociężały 'Deeds Of Eternity' robi świetne wrażenie, zwłaszcza za sprawą umiejętnie wplecionej solówki. Jedyne, czego mógłbym się przyczepić, to brzmienie, któremu trochę brakuje masywności. Tak czy siak, jest niezłe i pozwala delektować się selektywnością nawet w tych najbardziej zagęszczonych momentach. A oryginalność?! - zakrzykną co poniektórzy. Dajcie spokój, hehe... "Scourge Of The Formless Breed" to przede wszystkim dostarczająca masę satysfakcji napierducha. Dla wytrzymałych.


ocena: 8,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/pages/SEPTYCAL-GORGE-OFFICIAL/348865787882

podobne płyty:

Udostępnij:

22 sierpnia 2015

Betrayer – Infernum In Terra [2015]

Betrayer - Infernum In Terra recenzja okładka review coverNo proszę, człowiek sobie sprawy nie zdawał, że w narodzie było tak duże ciśnienie na studyjny powrót Betrayer. Ba! Tak naprawdę nie wiedziałem, że w ogóle jakiekolwiek istniało! Pożądany czy też nie, zespół uaktywnił się na dobre, choć okoliczności powtórnych harców pod tym szyldem zalatują smrodkiem pod tytułem „sentymenty a wartość rynkowa”. Mniejsza jednak o intencje Beriala i spółki, bo oto mamy drugiego longpleja w karierze tego kultowego dla wielu bandu. Reinkarnowany Betrayer utrzymał poziom sprzed lat, a to po mojemu oznacza, że dalej gra… dość przeciętnie. Nie znalazłem absolutnie niczego wyjątkowego na „Calamity” i nie słyszę też nic takiego na Infernum In Terra. Owszem, płyty da się posłuchać bez odruchów wymiotnych, momentami nawet przyjemnie, ale akurat ja ciśnienia na kolejne razy nie odczuwam, bo bardziej przekonujących pozycji ostatnio nie brakuje, stąd też obecność albumu w moim odtwarzaczu jest raczej epizodyczna. Zespół nadal obraca się w klimatach wczesnych nagrań Deicide i Morbid Angel (w takim „Blasphemous Me” aż za bardzo zbliżyli się do „Blasphemy”), więc cały materiał jest mocno przesiąknięty oldskulem, ale niestety w takiej dość topornej, naciąganej wersji. Choć odpowiednio diabelskie i sprawnie odegrane, niektóre utwory wydają mi się po prostu przestarzałe, a przez to pozbawione jakiegokolwiek uroku. Wrażenie obcowania z krążkiem nie na czasie pogłębia jego surowy i nieco prymitywny sound – całość (death metalowa) brzmi jakby nagrań dokonano za skrzynkę wódki w 1996 roku gdzieś pod Poznaniem. W związku z powyższym pewnym zgrzytem jest instrumentalny „Eternal Oblivion” — półtorej minuty sterylnej, pseudoklimatycznej nudy — który w zamyśle miał być chyba czymś na kształt „Desolate Ways”. Trochę to przypomina plumkania, jakimi polscy thrashersi dopychali swe płyty w latach 80-tych. Może to mój brak sentymentu do Betrayer, a może rzeczywista wartość materiału, ale wielkiego zainteresowania Infernum In Terra bym nie prorokował. Kambek Magnus przebili z łatwością, ale do Armagedon nie mają póki co startu.


ocena: 6/10
demo
oficjalna strona: www.betrayer.pl
Udostępnij:

13 sierpnia 2015

Fractured Insanity – Mass Awakeless [2010]

Fractured Insanity - Mass Awakeless recenzja okładka review coverJak by Xtreem Music nie czarowali rzeczywistości pięknymi sloganami, Fractured Insanity w najlepszym wypadku jestem w stanie określić jedynie jako drugoligowego średniaka. To tak globalnie i tylko ode mnie, bo w swojej ojczyźnie robią ponoć za przedstawicieli ścisłej czołówki. Problem w tym, że nikt normalny nie jedzie wyłącznie na belgijskim death metalu, więc niemożebnie rozdmuchany lokalny status kapeli należy włożyć między półdupki i przypatrzeć się im z oddali – a dystans im nie służy. Choć to może krzywdzące, od nich dosłownie zalatuje drugą ligą, trzymającą się kupy, solidną i dość profesjonalną, ale ciągle drugą. Grać potrafią, momentami nawet nieźle im to wychodzi, mają rozeznanie w arkanach death metalowej sztuki, ale jako całości Mass Awakeless brakuje jakiegoś haczyka, dzięki któremu chciałoby się do tej płyty wrócić. Naprawdę trudno doszukać się w ich twórczości jakichkolwiek charakterystycznych elementów, czegoś wciągającego czy niepospolitego. Na potwierdzenie tezy o nierozpoznawalności Fractured Insanity mam dwa dowody dużego kalibru. Pierwszy: najbardziej wpada w ucho i robi najlepsze wrażenie instrumentalny „Breed Of Nothingless” zagrany na… klawiszach. Drugi, hardkorowy: już w trakcie pierwszego utworu (zlepionego z intrem) można zapomnieć, co to za zespół wrzuciło się do odtwarzacza… Czasy mamy wymagające, toteż szybkie tempa, przyzwoita brutalność, dobre (ale najbardziej typowe z typowych) brzmienie z Hertza i instrumentalna sprawność, to trochę za mało, żeby wzbudzić zachwyt u słuchaczy, którzy mają więcej niż trzy płyty na półce. Mniej wybredni mogą się jednak na Mass Awakeless skusić.


ocena: 6/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/pages/fractured-insanity/323059162201

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

6 sierpnia 2015

Disentomb – Misery [2014]

Disentomb - Misery recenzja reviewEkipa Disentomb znalazła całkiem skuteczny patent na przyciągnięcie do siebie potencjalnych słuchaczy. Na dzień dobry po oczach wali niby typowa, a jednak mocno zwracająca uwagę okładka, która jakoś podskórnie sugeruje ponury, klasyczny wymiot. Potem mamy potwierdzające wcześniejsze przypuszczenia intro, które z jednej strony zaskoczy dotychczasowych sympatyków kapeli (są jacyś u nas, hop hop?), a z drugiej ostro podjara fanów Immolation i Gorguts, bo riff i klimat tego fragmentu są zajebiście zawiesiste. Tyle w zupełności wystarczy, żeby wyskoczyć z kasy na zakup tej płytki. Dopiero później, czyli po wybrzmieniu zachwycającego „The Genesis Of Misery”, okazuje się, że zarówno zaskoczenie (opcja pierwsza) jak i podnieta (opcja druga) były przedwczesne i przesadzone. Od „An Edifice Of Archbestial Impurity” Australijczycy grają bowiem praktycznie to samo, co na debiucie, tylko sprawniej i z innymi wokalami. Misery jest więc kolejnym dość technicznym brutal death metalowym krążkiem, który kręci się wokół patentów wypracowanych lata wcześniej przez amerykański Disgorge (bez nich Disentomb pewnie nawet by nie powstał), Defeated Sanity, Disavowed, Pyaemia czy Devourment – czyli nic nowego tu nie uświadczymy. Pozostaje jeszcze poziom tych wariacji na temat death’owej ekstremy, a ten jest naprawdę wysoki. Kolesie napierają prawie bez wytchnienia, brzmienie miażdży ciężarem, ale… tego wszystkiego trzeba się pierwej dosłuchać. Nigdy nie byłem zwolennikiem przegadanych albumów, bo to zwykle zabija dynamikę i w rezultacie nudzi; wokalmen Disentomb przy okazji Misery chciał najwyraźniej pójść o krok dalej. Jordan James na tym krążku operuje w rejestrach dzika w zaawansowanym stadium raka krtani – jego pochrząkiwania i bulgoty są naprawdę przyziemne i do pewnego stopnia robią wrażenie, ale w takiej ilości po prostu zagłuszają muzykę, sprowadzoną w ten sposób do roli tła. Pewnym urozmaiceniem — czy też wabikiem na emo-młodzież, nie wnikam — miał być chyba gościnny udział jakiegoś teletubisia z The Black Dahlia Murder w „Forced Adornment Of The Funerary Crown”, ale sorki – takie wrzaskliwe cuś jest w zasięgu byle Mietka zgarniętego prosto z ulicy. Dlatego też ocena Misery nastręcza mi pewnych problemów, bo instrumentalnie wszystko się zgadza, natomiast w kwestii „śpiewu” panowie trochę przegięli. Jako że album jest lepszy od dużo bardziej typowego debiutu, to 7 i pół wydaje się w sam raz.


ocena: 7,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/disentomb

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:


Udostępnij:

1 sierpnia 2015

Deicide – When Satan Lives [1998]

Deicide - When Satan Lives recenzja okładka review coverKoncertówka When Satan Lives w żadnym wypadku nie powala na kolana i niczym nie zaskakuje, jednak na pewno jest solidną dokumentacją tego, jak Deicide wypadali na scenie, gdy byli w swojej szczytowej formie. To czysty pokaz siły, brutalności i scenicznej precyzji weteranów death metalu. Od początku koncertu hiciory (że wymienię tylko „Dead By Down”, „Bastard Of Christ” i „When Satan Rules His World”) sypią się jak polska prawica (i lewica, i centrum, i w ogóle wszystko) w parlamencie, publika szaleje a zespół wylewa z siebie sześćset sześćdziesiąte szóste poty, napieprzając prawie godzinę (czyli trochę krótko) na najwyższych obrotach. Deicide przelecieli po wszystkich swoich wydawnictwach, szczególny nacisk kładąc na nowsze krążki z „Serpents Of The Light” na czele. Szkoda tylko, że przy całej obfitości z „Legion” dostał nam się tylko jeden kawałek – mocarny „Dead But Dreaming”. Cały zespół wymiata jak należy (przy czym szczególne brawa dla Asheima), więc poziom wykonania nie odbiega zbytnio (a w przypadku ostatniego krążka – wcale) od wersji studyjnych. Również brzmieniowo When Satan Lives wypada całkiem nieźle, co nie powinno nikogo dziwić w kontekście poprawek dokonanych w Morrisound. Na krążku świetnie uchwycono duszną atmosferę koncertowego szaleństwa, co szybko udziela się także i słuchaczowi. A to z kolei oznacza, że fajnie się przy tym wydziera japę, i to nie tylko w refrenach. Na koniec mała sugestia a propos powyższego: radziłbym tego unikać przy rozkręcającej się anginie. Dość łatwo można sobie wtedy na dłuuugo zjebać gardełko, zapewniam…


ocena: 8/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/OfficialDeicide

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

28 lipca 2015

Man Must Die – Peace Was Never An Option [2013]

Man Must Die - Peace Was Never An Option recenzja okładka review coverDobrze wiedzieć i warto o tym pamiętać na przyszłość, że dla Szkotów PiS nigdy nie był opcją. U nas społeczeństwo jest głupsze, toteż widmo katolskiego szariatu pod patronatem tej pojebanej ekipy wciąż jest czymś obrzydliwie realnym. A tak już całkiem serio… Zaraz! Przecież to było jak najbardziej serio! No, to teraz też będzie serio, ale o muzyce. Na wstępie zaznaczam, że nie rozumiem fenomenu Man Must Die – nie wiem, skąd się wziął, nie mam również pojęcia, na podstawie czego został stworzony. Wszak sprawnych techniczne kapel grających melodyjny death metal — a do tego w głównej mierze sprowadza się twórczość Szkotów — jest wokół od zajebania. Kolesie mają niezły potencjał, żeby solidnie napierdalać, to pewne, ale zbyt skutecznie odstraszają mnie przejawami muzycznej schizofrenii. I to chyba nawet w większym stopniu niż Aborted — z którymi nota bene mają sporo wspólnego — z płyt numer pięć i sześć, bo nawet w obrębie jednego kawałka nie potrafią się zdecydować, czy stawiać na brutalny wypierd czy słodkie melodie. W rezultacie na Peace Was Never An Option szybkim i agresywnym (choć chwytliwym) partiom towarzyszą wpływy rozwodnionego skandynawskiego melo-death’u – jedno do drugiego pasuje jak pięść do nosa, a same przejścia między tymi stylistykami są u Man Must Die raczej skokowe. Póki panowie napieprzają na wysokich obrotach, blastując ile wlezie i pilnując technicznej strony – jestem bardzo zadowolony, słucha się tego świetnie. Znacznie gorzej robi się, gdy zespół bawi się w melodyjki jak z najgorszych płyt Kataklysm (swoją drogą, jakoś nie mogą się uwolnić od wpływu Kanadyjczyków) albo szwedzkie banały sięgające nawet nietrafionych pomysłów The Haunted. Najbardziej dobijającym przykładem jest bez wątpienia „The Price You Pay” – że im w ogóle nie wstyd grać takich żenujących popierdółek, tylko się w ten sposób marnują. Poza niezdecydowaniem, Peace Was Never An Option potrafi dobić jeszcze na dwa sposoby – po pierwsze 8-minutowym i nudnym jak diabli „The Day I Died”, a po drugie całkowitym czasem trwania płyty – Man Must Die natrzaskali aż 55 minut materiału. Gdyby okroić album do najlepszych patentów (czyli w zasadzie do samej sieczki), dużo łatwiej byłoby wysłuchać go w całości, a i moja ocena byłaby przynajmniej o punkt wyższa, bo wbrew podkreślanym na każdym kroku minusom, krążek posiada niemało atutów.


ocena: 7/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/ManMustDie

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

19 lipca 2015

Ripping Corpse – Dreaming With The Dead [1991]

Ripping Corpse - Dreaming With The Dead recenzja okładka review coverRipping Corpse nie należy do najbardziej znanych przedstawicieli klasycznego technicznego death metalu – w tej materii przez ostatnie lata wiele się nie zmieniło. Nigdy, nawet za swoich najlepszych czasów, Amerykanie nie byli w centrum uwagi i nie zdobyli należnego im statusu. Kapela, nękana kolejnymi niepowodzeniami i brakiem zrozumienia, posypała się niedługo po wydaniu w 1992 skromnej epki „Industry” — choć gotowych kawałków mieli ponoć na dwa kolejne (pełne!) krążki — a tworzący ją muzycy zaczęli robić mniejsze lub większe kariery w innych zespołach. Ja sam przez zdecydowanie zbyt długi czas znałem ich tylko z wywiadów, dzięksów w książeczkach do różnych płyt oraz… koszulek Mameliego, który za dawnych lat wychwalał ojców Dreaming With The Dead pod niebiosa. Cała heca z wyjątkowością i zajebistością Ripping Corpse polegała na tym, że nie był to kolejny death’owy band z Florydy, jakich pod koniec lat 80-tych powstawało na pęczki. I mniejsza już o to, że oni w ogóle nie stacjonowali w tym stanie. Chodzi o nietuzinkową, bezkompromisową i dość oryginalną muzykę. W ich twórczości przeplatały się zarówno wpływy death jak i brutalnego thrash metalu, ale za cholerę nie potrafię wskazać, czego w utworach zawartych na Dreaming With The Dead jest więcej, bo całość porządnie wstrząśnięto, zamieszano i dla pikanterii doprawiono rozmaitymi schizolskimi zagrywkami. Nie jest to muza łatwa do przełknięcia za pierwszym razem — na co zresztą spory wpływ ma intensywność (12 kawałków w zaledwie 35 minut), stopień skomplikowania materiału i wściekłe wokale Scotta Ruth’a — ale z czasem człowiek nie może się od tej płyty oderwać. Najlepszym odniesieniem dla zawartości Dreaming With The Dead będzie bez wątpienia Hellwitch — czego naturalnie nie należy rozumieć jako zrzynki — bo muzycznie penetrują bardzo zbliżone rejony, charakteryzuje ich podobnie olewczy stosunek do gatunkowych ograniczeń i równie wyborna technika instrumentalistów. Dla mniej wkręconych wyczyny Ripping Corpse można by zamknąć w stwierdzeniu, że to wypadkowa Sadus i Morbid Angel albo Nocturnus i Terrorizer… I choć jest w tym trochę prawdy, było by to dla zespołu krzywdzące, bo mimo wszystko Amerykanie stworzyli tu nową jakość, coś rozpoznawalnego i popieprzonego. Coś, dzięki czemu takie utwory jak „Sweetness”, „Anti God”, „Beyond Humanity”, „Rift Of Hate” czy „Seduction Of The Innocent” zapamiętuje się na długo. Mimo iż niedocenieni ani za życia ani po śmierci, Ripping Corpse za sprawą Dreaming With The Dead" zapisali się w historii metalu złotymi zgłoskami.


ocena: 9/10
demo

podobne płyty:

Udostępnij:

12 lipca 2015

Deivos – Theodicy [2015]

Deivos - Theodicy recenzja okładka review coverFanem Deivos stałem się dość późno, ponadto z pewnymi oporami — na co zresztą nie mam żadnego dobrego usprawiedliwienia — aaale… lepiej późno niż wcale, że posłużę się tak wyświechtanym frazesem. W każdym razie już na następcę wybornego „Demiurge Of The Void” zacierałem ręce z konkretnym zaangażowaniem, bo aż się bąbli dorobiłem. Wiedziałem, że będzie im cholernie ciężko przebić tamten materiał, wiedziałem też, że zespół z takim warsztatem jest w stanie tego dokonać. A tu pewne zaskoczenie… Muzycy Deivos podeszli do tematu nieco inaczej niż się spodziewałem i zamiast ulepszonej, podkręconej wersji trzeciej płyty zaproponowali coś, jakby nie było, nowego i wyraźnie odbiegającego od kojarzonego z nimi stylu, choć ciągle w granicach rozsądku i death metalu. Może ten początek brzmi nazbyt dramatycznie, bo kwintet z Lublina niczego przesadnie egzotycznego tu nie zrobił, ale pewien element szoku jednak w paru miejscach się pojawia. Przede wszystkim Theodicy to album… wolniejszy i znacznie mniej techniczny od swojego poprzednika; cięższy, choć mniej efektowny, a ponadto zespolony w suitę industrialno-ambientowo-czy-jakimiś-takimi wstawkami. W tym miejscu należy docenić odwagę twórców i ich dość ryzykowną chęć sprawdzenia się w odmiennym repertuarze – mało który zespół z wyrobioną marką na to stać. Pozostaje jeszcze kwestia, jak na Theodicy panowie poradzili sobie z tą nieco przewartościowaną formułą brutalnego grania. Ano dobrze, momentami nawet bardzo dobrze, chociaż mnie do parteru tym materiałem nie sprowadzili. Niestety, jak na moje ucho — co nie jest tylko sprawą gustu — Deivos lepiej spisywali się w szybszym i bardziej złożonym napieprzaniu – było to nad wyraz zajmujące, intensywne i mimo wszystko ciekawsze. Obecnie w utworach (ich liczbę zredukowano do 6) trafiają się fragmenty, kiedy muzyka traci na wyrazistości, rozmywa się i pozwala myślom niepotrzebnie błądzić. Zabrakło mi tutaj totalności i szaleństwa „Demiurge Of The Void”, które mocniej skupiały uwagę słuchacza, łapały za gardło i nie dawały chwili na złapanie oddechu. Za Theodicy mogą się natomiast bez obaw zabrać nawet astmatycy.


ocena: 7/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/Deivos

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

4 lipca 2015

Mass Infection – For I Am Genocide [2014]

Mass Infection - For I Am Genocide recenzja okładka review coverFor I Am Genocide to jedna z tych płyt, nad którymi nie trzeba się specjalnie rozwodzić, bo pełny obraz sytuacji zyskuje się już po pierwszym przesłuchaniu. Grecy, dotąd niestety ignorowani przeze mnie bez wyraźnego powodu, za sprawą tego albumu nie trafią raczej do podręczników muzyki, ale maniakom gwałtownego death metalu sprawią ogrom radości. Tu nie ma lipy, jest za to pięknie wydestylowana esencja najczystszego amerykańskiego napierdalania w nieprzesadnie nowoczesnym stylu. Prędkość, moc, brutalność, energia, agresja, żywioł, wygar, wygar, wygar – oto skrócona charakterystyka trzeciego krążka Mass Infection. Eufemistycznie mówiąc, oryginalność nie jest ich najmocniejszą stroną. Ba! Pewnie nawet o czymś takim nie słyszeli, ale to nic, bo maksymalną wtórność podnieśli do rangi sztuki, dzięki czemu każdy fan Monstrosity, Hate Eternal, Malevolent Creation, Angelcorpse, Severe Torture, Suffocation (późnego) i wieeelu innych kapel z tego wora będzie miał powód do szaleńczego kręcenia młynów. For I Am Genocide skupia w sobie najlepsze cechy starszych kapel i łączy je z dzisiejszą techniką i poziomem brutalności, co sprawia, że płytą można się katować w koło Macieju, bez najmniejszych oznak znużenia. I chociaż Mass Infection umiłowali sobie zwłaszcza bardzo szybkie tempa (wydaje się, że jak dotąd nie znaleźli zastosowania dla zwolnień…), cały materiał jest cholernie dynamiczny i nie męczy jednostajnością. Po prostu wszystko jest tu takie, jakie na death metalowej płycie być powinno – doskonale przemyślane, bezbłędnie wykonane i zajebiście brzmi. Niby For I Am Genocide nie odbiega znacząco od tego, co zespół zrobił na „The Age Of Recreation”, ale skok jakościowy i tak jest odczuwalny. Tylko kolorystyka okładki mi nie robi, ale to akurat nie ma wpływu na ocenę. Cała reszta wgniata w ziemię i w jakimś stopniu imponuje, bo przez przypadek takiego materiału stworzyć przecież nie można. Grekom się udało, czym udowodnili, że klasyczna formuła gatunku jeszcze się nie wyczerpała i wciąż można w jej ramach tworzyć obezwładniające świeżością krążki.


ocena: 9/10
demo
oficjalna strona: massinfection.net

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:

Udostępnij:

26 czerwca 2015

Parricide – Sometimes It's Better To Be Blind And Deaf [2015]

Parricide - Sometimes It's Better To Be Blind And Deaf recenzja okładka review cover25 minut premierowego, choć już odrobinę leciwego, stuffu na 25 rocznicę istnienia kapeli to może niezbyt wiele, ale fani Parricide powinni być zadowoleni, że znów mogą usłyszeć w akcji swoich ulubieńców. I to ponownie w świetnej formie, bo mimo upływu lat ekipa z Chełma napierdala brutalnie, żywiołowo i — co ciekawe — z coraz większym luzem między nutkami. Pozbawiony zbędnych zawiłości styl, którym grupa określiła się na „Just Five”, znajduje swoje naturalne rozwinięcie na Sometimes It’s Better To Be Blind And Deaf. Doskonale zdaję sobie sprawę, że część maniaków rozkochanych w trepanujących czachę natłokiem dźwięków „Kingdom Of Downfall” i „Patogen” nie będzie takim obrotem spraw specjalnie zachwycona, ale przecież nie można odbierać zespołowi prawa do grania tego, co sprawia mu największą radochę. A czymś takim jest bez wątpienia szorstko brzmiący, bardzo bezpośredni, łatwy i przyjemny w odbiorze grind z dodatkiem sprytnie przemyconych popieprzonych zagrywek (choćby w „Just Poland”), które można kojarzyć jedynie z Parricide. Wspomniany wcześniej luz (albo dojrzałość – bo sprowadza się to mniej więcej do tego samego) objawia się w podejściu do swej twórczości zupełnie bez napinki, bez potrzeby udowadniania innym, że są najszybsi/najbrutalniejsi/najbardziej-zwichrowani (niepotrzebne skreślić), a za to z pełną wiarą w swoje możliwości kompozytorskie, umiejętności techniczne i słuszność obranego kierunku. Sometimes It’s Better To Be Blind And Deaf to czadowy, posiadający sporo charakterystycznych fragmentów (i nie mam na myśli tylko introsów) wypierd stworzony przez paru starszych kolesi, którzy mają fajne hobby (i jeszcze odrobinę zdrowia), nie zaś zmanierowane gwiazdy estrady. Radocha, jaką daje twórcom ta muzyka, udziela się błyskawicznie słuchaczowi – to znak, że Parricide niczego nie udają.


ocena: 8/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/Parricidepl

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

20 czerwca 2015

Morgoth – Ungod [2015]

Morgoth - Ungod recenzja okładka review coverTrzy lata temu z łatwością dałem się porwać znakomitej koncertówce Morgoth, ale trząchało mnie na samą myśl o nowej płycie pod tą nazwą. Jeśli już, tak sobie roiłem, to lepiej by było, gdyby nagrali naturalną kontynuację… „Feel Sorry For The Fanatic”. Serio. Nie miałem zamiaru patrzeć, jak moi kolejni idole robią z siebie pajaców, grając muzykę, której od dawna nie czują, przy okazji rozmieniając na drobne własną legendę. Niemcy, zamiast uczciwie się rozpaść po wspominkowych recitalach, uparcie parli przed siebie z zamiarem powrotu do „starych czasów”, a ja spodziewałem się po nich tylko najgorszego. Premiera Ungod odfajkowana, a ja mogę jedynie błogosławić mój brak wiary w ludzi. Morgoth, ku memu olbrzymiemu zaskoczeniu, nagrał rasowy, klasycznie brzmiący death metalowy krążek, który od pierwszych sekund powinien przekonać wszystkich maniaków tej kapeli. Reklamowany jako pomost między „Cursed” i „Odium”, album rzeczywiście ma wiele wspólnego z tymi kamieniami milowymi niemieckiego death metalu, jednak w żadnym wypadku to nie wyczerpuje złożonej charakterystyki Ungod. Ja naprawdę nie wiem, jak oni tego dokonali, ale w tych jedenastu utworach słychać naleciałości dosłownie każdego (tak, „Feel Sorry For The Fanatic” również!) materiału, jaki zespół nagrał w przeszłości. „Premierowy” zlepek rozmaitych staroci/odpadów to dla tak doświadczonych muzyków tydzień niezbyt wytężonej pracy, jednak w przeciwieństwie do wypocin Carcass, u Morgoth wszystko pięknie i bardzo płynnie się przenika, jest zaskakująco spójne, akuratne, naturalne, pozbawione zgrzytów i w najmniejszym stopniu nie rozpieprza klimatu całości. Innymi słowy mamy tu dźwiękowy i brzmieniowy wypas, którym można cieszyć się jak dziecko. Pozostaje jeszcze napisać słówko czy dwa o najbardziej kontrowersyjnej kwestii, która jednak, przy zdroworozsądkowym podejściu, żadnych kontrowersji wzbudzać nie powinna – zmianie na stanowisku wokalisty. Zespół rozstał się z Marc’em Grewe, a na jego miejsce ściągnął prawie anonimowego — bo i Disbelief znaczącą kapelą nie jest — Karstena Jägera. Ze strony Niemców było to doskonałe posunięcie, prawdziwy strzał w dziesiątkę, dzięki któremu Ungod zabrzmiał tak dobrze i wiarygodnie. Niektórzy wszelako tego nie widzą i nie pojmują, toteż pierdolą pseudosentymentalne, oderwane od rzeczywistości dyrdymały, mające im chyba zapewniać +10 do oldskulowości. Przy całym szacunku dla Marc’a i tego, czego dokonał w przeszłości, trzeba uczciwie przed sobą przyznać, że obecnie jego głos nie prezentuje się najokazalej – już na „Shadowcast” wokalizy były nazbyt wysilone i dawało się odczuć, że taka forma ekspresji go zwyczajnie męczy. Co innego Jäger – chłop rzyga wręcz wzorcowo, pewnie, z dużą swobodą, no i ma trochę większe możliwości od swojego poprzednika. Wokal na Ungod to bowiem nie tylko kontynuacja tego, co w zamierzchłych latach robił Grewe, ale również ukłon w stronę głębszych wyziewów Martina van Drunena – istna wisienka na torcie bardzo dobrego powrotu. To dlatego podsumowanie albumu wysoką notą nie sprawia mi najmniejszego problemu. Jednocześnie zachodzę w głowę, co też Niemcy zrobią w przyszłości – czy bezrefleksyjnie powielą swój najpopularniejszy styl, czy jednak wykonają jakiś krok w stronę progresji.


ocena: 8,5/10
demo
oficjalna strona: www.morgoth-band.com

inne płyty tego wykonawcy:




Udostępnij:

15 czerwca 2015

Unleashed – Dawn Of The Nine [2015]

Unleashed - Dawn Of The Nine recenzja okładka review coverOd momentu powrotu Unleashed na scenę z Fredrikiem jako głównym kompozytorem, płyty zespołu wyglądają w zasadzie bardzo podobnie. Nadzwyczaj dobrze, momentami nawet zajebiście, ale jednak podobnie. Jeśli komuś ten, utrzymywany od przynajmniej dziesięciu lat, schemat już się znudził, to z dużym prawdopodobieństwem przyklaśnie nieco odmiennej zawartości Dawn Of The Nine. Ja tam się do owacyjnych braw nie wyrywam, bo co tu ukrywać – album w paru miejscach dość wyraźnie rozminął się z moimi oczekiwaniami. Żadna to autoparodia czy niezrozumiały eksperyment — wszak mowa o cholernie doświadczonej kapeli — ale cuś jakby wiek muzyków wreszcie zaczął dawać o sobie znać, jakby sił już im na wszystko nie starczało. W rezultacie Dawn Of The Nine ma się do kilku wcześniejszych płyt jak „Across The Open Sea” do „jedynki” i „dwójki” – jest fajnie, swojsko, przebojowo i patetycznie, ale moc zdecydowanie już nie ta. Początek płyty jest całkiem przyjemny, ale dupy natłokiem wrażeń nie urywa. Ekstremalnością również nie, bo naprawdę konkretne napieprzanie w większej dawce pojawia się dopiero w singlowym „Where Is Your God Now?”, który obok „Where Churches Once Burned”, „Let The Hammer Fly” i przede wszystkim „The Bolt Thrower” zaliczyłbym do najlepszych kawałków na krążku. Ten ostatni to, jak nietrudno się domyśleć, oko puszczone do wielbicieli klasycznej angielskiej konserwatywnej (nie mylić z konserwową) mielonki. Unleashed ten numer wyszedł na tyle zajebiście wiarygodnie (pod względem muzyki, nie tekstu), że spokojnie mógłby trafić na kolejny album Brytoli jako następna pochodna „World Eater”. Pozostałe kawałki, z jednym zaledwie wyjątkiem, trzymają równy, dobry poziom, ale niczym specjalnym się nie wybijają. Dołujący wyjątek to, o ironio, utwór tytułowy „Dawn Of The Nine”, który jest dłuuugi, nudny i bez życia, a gdyby nie wypasiona solówka, nie nadawałby się zupełnie do niczego. Jak więc widać, wrażenia po wysłuchaniu krążka są dość niejednoznaczne – jest tu kilka dużych plusów, ale i drażniących minusów nie brakuje. Z dwunastej płyty Unleashed zalatuje mi trochę kryzysem wieku średniego – panowie doskonale wiedzą, jak rzeźbić w swoim stylu, ale niekiedy brakuje im trochę pary, żeby przyłoić mocniej, jak za (nie)dawnych lat (czytać: choćby w 2012). Mięknięcie materiału daje się odczuć także w brzmieniu – łagodniejszym niż ostatnio, z — co daje do myślenia — nieco zakamuflowaną perkusją. Niemniej i tak chwała Szwedom, że nie bawią się w jakieś wygłupy i wymyślanie zespołu na nowo.


ocena: 7,5/10
demo
oficjalna strona: www.unleashed.se

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

7 czerwca 2015

Disfigured – Blistering Of The Mouth [2008]

Disfigured - Blistering Of The Mouth recenzja reviewDla wymagającego słuchacza nie ma nic gorszego niż setki kapel klepiących to samo bez choćby najmniejszego śladu własnego pomysłu. W tak hermetycznym gatunku jakim jest brutal death doskwiera to szczególnie, bo prawdziwych mistrzów, pionierów, z których hurtem zrzynają inni, można policzyć na palcach jednej ręki, a działalność zastępów bezmyślnych epigonów sprowadza się do schematu kopiuj-wklej-nie-wybijaj-się. Pułapki totalnej wtórności całkiem umiejętnie uniknęli na swoim debiucie Amerykanie z Disfigured. I choć nawet przez sekundę nie ma wątpliwości, że to normalny brutal death, wprawne ucho wychwyci na Blistering Of The Mouth sporo mniej powszechnych/oczywistych wpływów i rozwiązań, które nadają płytce lekki powiew oryginalności, a już na pewno świeżości. Po pierwsze kolesie nie kopiują na oślep dokonań Disgorge i Devourment. Ba, praktycznie w ogóle ich tu nie słychać! Zamiast tego na Blistering Of The Mouth często pojawiają się nawiązania do klasycznej death’owej młócki na czele z Cannibal Corpse, Deicide, Suffocation, Broken Hope czy nawet Immolation (z debiutu), co przejawia się chociażby w skocznych rytmach, chwytliwych riffach i dość czytelnych konstrukcjach kawałków. Forma tych wtrąceń jest oczywiście odpowiednio zbrutalizowana i dostosowana do wymogów współczesnych odbiorców, ale ich fajność, o dziwo, trzyma poziom tamtej wspaniałej epoki. Nie ma w tym żadnej filozofii ani niczego skomplikowanego, a jednak efekt uzyskany przez Disfigured jest co najmniej zadowalający, bo tak urozmaicony materiał, nawet pomimo pewnych brzmieniowych niedoskonałości, z łatwością lokuje się między uszami, a przy tym starcza na dłużej niż typowy brutal death. Jeśli zatem ktoś szuka solidnej podziemnej młócki, o której nie zapomina się w pięć minut po odłożeniu krążka na półkę, Blistering Of The Mouth powinien mu spasować.


ocena: 7,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/DisfiguredTXDM

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij: